Po czym poznać, że masz depresję? Gdzie znaleźć wiarygodne źródła informacji oraz autorytety, które pomogą ci w określeniu stopnia zaawansowania twojej choroby? Czy istnieje jakiś niezawodny sposób na to, jak przekazać taką informacje rodzicom? A co jeśli rodzice nie chcą przyjąć do wiadomości, że masz depresję?
Czy mam depresję?
Jeśli masz depresję, rodzice prawdopodobnie sami to zauważą i wyślą Cię do psychologa lub do psychiatry. Nie ma w tym niczego wstydliwego, to tak jak z pójściem do innego specjalisty, np. laryngologa lub urologa. Czym szybciej depresja zostanie wykryta, tym lepsze rokowania. Jeśli z kolei Twoi rodzice są tak zapracowani i pochłonięci własnym życiem, że nie mają czasu dla Ciebie, musisz samodzielnie podjąć z nimi ten temat. Ale po czym właściwie poznać, że ma się depresję?
Możesz mieć depresję, jeśli przez okres ostatnich dwóch tygodni zauważasz u siebie co najmniej kilka objawów z poniższej listy:
– obniżony nastrój – ciągle jesteś smutny lub rozdrażniony i nie cieszą Cię już Twoje pasje
– odczuwasz nieuzasadniony lęk, stałeś się bardziej wycofany i nerwowy
– masz problemy z apetytem, lub jesz więcej niż zwykle
– masz problemy z zaśnięciem, lub śpisz więcej niż zwykle
– miewasz myśli samobójcze lub o samookaleczaniu się.
Naturalnie powyższe objawy mogą dotyczyć chwilowych problemów z rówieśnikami, problemów z nauką lub w domu. Mogą one minąć, gdy problem się rozwiąże, jeśli jednak będą się utrzymywały powyżej dwóch tygodni, zwróć się po pomoc.
Nie lekceważ swojego stanu zdrowia! Na portalu Ratownik Medyczny znajdziesz porady, gdzie zgłosić się i co robić, gdy masz obniżony nastrój.
Gdzie szukać pierwszej pomocy?
Rodzice niestety nie dla wszystkich stanowią pierwsze źródło pomocy, jeśli jest tak w twoim przypadku, zwróć się najpierw do zaufanego przyjaciela. Gdy problem mimo rozmów zacznie narastać, idź do pedagoga szkolnego. Jest to osoba, która jest na tyle dyskretna i na tyle zna się na rzeczy, że od razu powie Ci, co masz robić i na pewno zachowa Twoją tajemnicę. Prędzej czy później prawdopodobnie dojdzie do rozmowy pedagoga z rodzicami. Pamiętaj, że pedagog to osoba, która ma ci pomóc, na tym polega jej praca. Taka osoba na pewno przekaże wiadomość o twojej depresji w sposób odpowiedni. Pedagog może cię także skierować do psychologa, który zna się na leczeniu depresji u osób w Twoim wieku. W zależności od sposobu wybranej terapii możesz zacząć czuć się lepiej już po pierwszych kilku spotkaniach. Jednak w niektórych przypadkach może zajść konieczność zażywania leków na uspokojenie lub łagodnych antydepresantów.
Jak przekazać rodzicom wiadomość o swojej chorobie?
Jeśli podejrzewasz u siebie depresję, a boisz się rozmawiać o tym z rodzicami, możesz najpierw poradzić się pedagoga, jak masz to zrobić. Możesz także poprosić tę osobę o to, aby porozmawiała z rodzicami w twoim imieniu. Rozmowa z matką i ojcem w towarzystwie zaufanej osoby także może ułatwić Ci sprawę. Gdy chcesz załatwić sprawę na własną rękę, a wiesz, że rodzice na pewno cię zrozumieją i pomogą, nie zwlekaj z rozmową. Pamiętaj, że czym szybciej zaczniesz działać, tym większa szansa na szybkie wyzdrowienie. Jak dokładnie możesz taką rozmowę zacząć?
1. Poproś rodziców o to, aby zarezerwowali dla Ciebie wieczór – spokój, cisza i rozmowa za zamkniętymi drzwiami, gdy nikt wam nie przeszkadza.
2. Opowiedz im o swoich objawach i obawach ich dotyczących – możesz wspomnieć, że rozmawiałeś z pedagogiem, który potwierdza twoje podejrzenia, że masz depresję.
3. Rodzice mogą poczuć, że cię zawiedli i stąd ta depresja – powiedz mi, że to nie ich wina, ale że masz problemy, które po prostu wymagają rozwiązania.
4. Pamiętaj, że rodzice Cię kochają i jeśli poprosisz ich o pomoc, zrobią wszystko co w ich mocy, aby rozwiązać Twój problem.
5. Nie bój się tej rozmowy, dla swoich rodziców jesteś bardzo ważny/ważna.
Jeśli problem depresji związany jest z rodzicami, rozmowa z nimi może nie do końca przynieść ci pożytek. W takich razach lepiej porozmawiać z pedagogiem, który doradzi Ci, jak przekazać wiadomość o Twojej depresji mamie lub tacie. Wiadomość musi być przekazana rodzicowi, któremu bardziej ufasz.
A co jeśli rodzice nie potraktują cię poważnie?
Są ludzie, nawet dorośli, którzy na pewne wiadomości reagują wyparciem, tzn. myślą sobie „Nie, moje dziecko nie ma depresji. Przecież wszystko jest w porządku! Jak taki młody człowiek może mieć depresję? Przecież ma wszystko, czego potrzebuje!” Gdy rodzice przyjmują taką postawę, musisz powiedzieć im, czego ci brak i co powoduje u Ciebie, że czujesz się nieszczęśliwy. Oni mogą nie zdawać sobie z tego sprawy, przecież dają Ci wszystko to, czego im brakowało w dzieciństwie. Lecz jesteś na tyle dorosły, żeby określić własne potrzeby – masz ich świadomość, więc nie bój się mówić o tym, czego ci brak.